Συμπληρώνονται εφέτος 52 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Ο ξεσηκωμός αυτός αποτέλεσε ένα από τα καθοριστικά γεγονότα για την μετέπειτα πτώση της χούντας των συνταγματαρχών τον Ιούλιο του 1974.
Το σύνθημα που γράφτηκε στις πύλες του Πολυτεχνείου και αντηχούσε από άκρη σε άκρη για ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εξέφραζε τότε τις έντονες ανάγκες για τα στοιχειώδη λαϊκά αγαθά. Όμως το σύνθημα αυτό παραμένει διαχρονικό, αφού ποτέ δεν εκπληρώθηκε. Μάλιστα, οι σημερινές δύσκολες συνθήκες της κοινωνίας μας το κάνουν ιδιαίτερα επίκαιρο και δυνατό!

Με αφορμή την οικονομική κρίση και κεντρικό στόχο τη συγκέντρωση κεφαλαίων, Οργανισμοί και Κυβερνήσεις την τελευταία εικοσαετία επέβαλαν πλήθος αντιλαϊκών μέτρων, που παραμένουν στο σύνολο τους, και εκτεταμένα έπληξαν εργασιακά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές.
Η υγειονομική κρίση της πανδημίας που ακολούθησε διεύρυνε τις οικονομικές ανισότητες και, παρά την ανάδειξη αδιαμφισβήτητης ανάγκης για δημόσιες υγειονομικές δομές, επιδεινώνεται διαρκώς η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση τους, ενώ εμπλουτίζεται η ιδιωτική νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία, αυξάνοντας περαιτέρω τις ιδιωτικές δαπάνες για περίθαλψη.
Η κερδοφορία και οι ανταγωνισμοί στην ενέργεια, τις αγορές και την επιρροή δεν έχουν αναστολές και όρια. Αποκαλυπτικό παράδειγμα αποτελεί η παγκόσμια εμπορική επίθεση της Κυβέρνησης Trump για κυριαρχία των ΗΠΑ σε ενέργεια, αγαθά και πολεμικούς εξοπλισμούς.  Με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι τιμές σε τρόφιμα, ενέργεια και άλλα βασικά αγαθά εκτινάχθηκαν και διαρκώς αυξάνονται αχαλίνωτα, τροφοδοτώντας την άκρατη κερδοσκοπία.
Παράλληλα, παραμένει αμετάβλητα υψηλή η έμμεση φοροληστεία του ελληνικού κράτους και η υπερφορολόγηση των διαχρονικών υποζυγίων, μισθωτών και συνταξιούχων, όπου σε συνδυασμό με τις χαμηλές αποδοχές, δημιουργούν καθημερινά ασφυξία και απόγνωση.
Η ανάγκη του λαού για ΨΩΜΙ μαρτυρά το αθλιότερο στάδιο της κατάντιας του! 

Ευτυχώς, σε κάθε κρίση το όνειρο του λαού για ΠΑΙΔΕΙΑ γιγαντώνεται και η ελπίδα μέσα του αναζωπυρώνεται. Για το λόγο αυτό, η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και η αδυναμία πρόσβασης των πολιτών αποτελούν βασικά εργαλεία χειραγώγησης, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στη χώρα μας με ελάχιστες δημόσιες δαπάνες για την παιδεία, κατάργηση σχολείων και σχολών, διαγραφές φοιτητών, και προώθηση των ιδιωτικών μορφών εκπαίδευσης.
Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ήδη κυριαρχούνταν από πολύπλευρη επιχειρηματικότητα και τώρα ολοκληρώνεται η ιδιωτικοποίηση της. Πρόσφατα καταπατήθηκε ο συνταγματικός περιορισμός ίδρυσης ιδιωτικών ΑΕΙ και μάλιστα ιδρύονται τέτοια παρα-πανεπιστήμια χωρίς ουσιαστικά κριτήρια και αναστολές. Όμως, ακόμα χειρότερα, θεσπίστηκε και προωθείται η πλήρης ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου! Έχει προηγηθεί μακροχρόνια και οργανωμένη προσπάθεια απαξίωσης των δομών δημόσιας εκπαίδευσης, τη στιγμή μάλιστα που τα ελληνικά Ιδρύματα κομπάζουν για τις παγκόσμιες διακρίσεις τους. Η διαρκής κρατική υποχρηματοδότηση, σε συνδυασμό με το άκρατο πάθος της απολαβής προσωπικών εσόδων και με πρόσχημα την εξωστρέφεια, οδηγεί τα δημόσια Πανεπιστήμια στην αναζήτηση ποικιλίας ιδίων πόρων,  όπως ίδρυση ξενόγλωσσων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών με δίδακτρα, παραρτημάτων στο εξωτερικό, πλήθος προγραμμάτων κατάρτισης και δια βίου μάθησης, «χορηγίες», συνέργειες, επιχειρηματικές επενδύσεις, κτλ. Αφενός, καθιερώνονται δίδακτρα στην πλειοψηφία της πανεπιστημιακής δραστηριότητας και, αφετέρου, επιβάλλονται πρόσθετα «βαθμολογικά» εμπόδια πρόσβασης και χρονικοί περιορισμοί αποφοίτησης, ενώ καταργούνται πλήθος τμημάτων ΑΕΙ. Η πρόσφατη ίδρυση Παραρτήματος ΕΚΠΑ στην Κύπρο και τα ξενόγλωσσα ΠΠΣ που διαδοχικά ιδρύουν Τμήματα και Σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, σε αντιδιαστολή με τις επικείμενες διαγραφές χιλιάδων φοιτητών του Ιδρύματος, αποκαλύπτουν την ωμή πραγματικότητα και προδιαγράφουν το μέλλον των προπτυχιακών σπουδών στο «δημόσιο» Πανεπιστήμιο.

Για την πιστή εφαρμογή και επέκταση του πολιτικού σχεδιασμού στα πανεπιστήμια θεσπίστηκαν διοικήσεις με περιορισμένη ή χωρίς εκλογική νομιμοποίηση, όπου, μεταξύ άλλων, έχει αφαιρεθεί πλήρως το δημοκρατικό δικαίωμα ψήφου σε όλες τις κατηγορίες προσωπικού, εκτός ΔΕΠ, και στους φοιτητές. Για την ακώλυτη λειτουργία της Επιχείρησης - Πανεπιστήμιο Α.Ε. σχεδιάστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν ειδικές μονάδες επιβολής της «τάξης» εντός των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, χωρίς επιτυχία εφαρμογής, ενώ έχουν προγραμματιστεί και διαδοχικά εγκαθίστανται συστήματα ασφάλειας και επιτήρησης χώρων και ατόμων. Επιπλέον, εκδηλώνονται στοχευμένες διώξεις ή και απολύσεις όσων αντιδρούν στο νέο ρόλο των Πανεπιστημίων, με προφανή στόχο τον παραδειγματικό εκφοβισμό της κοινότητας.
Γενικότερα, ιδίως κατά την πανδημία, έχουν θεσπιστεί και παραμένουν διατάξεις που πλήττουν την ελευθερία, τη δημοκρατία και πλήθος δικαιωμάτων, ως προσπάθεια εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη». Στην εργασία νομοθετήθηκαν σωρεία αντεργατικών διατάξεων, με επιπλέον εμπόδια στην συνδικαλιστική λειτουργία και δράση, όπως το ηλεκτρονικό φακέλωμα και η λογοδοσία στις δυνάμεις καταστολής, έχοντας απώτερο στόχο τον περιορισμό κάθε αντίδρασης ενάντια στα αντιλαϊκά σχέδια. Την ίδια στιγμή έχει αποκαλυφθεί μηχανισμός παρακράτους με υποκλοπές και παρακολουθήσεις πολιτών, πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών, ενώ στη συνέχεια ορθώθηκαν συστηματικά κυβερνητικά εμπόδια στην τεκμηρίωση και τιμωρία των υπευθύνων.
Στην ευρύτερη περιοχή, εξελίσσεται χωρίς τερματισμό ένας ακόμη εκκαθαριστικός πόλεμος - γενοκτονία του Ισραήλ εναντίων των Παλαιστινίων στη Γάζα, με την υποστήριξη ή ανοχή ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και πρόθυμων κυβερνήσεων, που έχει σαν αποτέλεσμα την εκατόμβη χιλιάδων αμάχων και απώτερο στόχο τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων, με αφορμή την επίθεση της Χαμάς σε αμάχους του Ισραήλ. 
Η απαίτηση και ο αγώνας των λαών για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι ο χειρότερος εφιάλτης των καταπιεστών τους. Διαχρονικά, τα Πανεπιστήμια αποτελούν όχι μόνο χώρους καλλιέργειας γνώσης και πολιτισμού, αλλά και προπύργια αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία.

Η εξέγερση της ελληνικής νεολαίας το Νοέμβριο του 1973 είναι κορυφαία αγωνιστική δράση του φοιτητικού κινήματος και ορόσημο μαζικής λαϊκής πάλης για δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία. Η φωνή και η γροθιά των αγωνιζόμενων φοιτητών ενάντια στη δικτατορία ενθάρρυνε και γιγάντωσε τη φωνή και τη δύναμη εργαζομένων και λαού.
Όταν ο λαός συνειδητοποιήσει και πιστέψει στις δυνάμεις του, τότε θα καταφέρει περήφανα να κατακτήσει αυτά που του ανήκουν. Η Ελληνική και η Παγκόσμια Ιστορία μαρτυρούν πληθώρα από τέτοια παραδείγματα αγώνων και λαϊκών κατακτήσεων. Περίτρανο παράδειγμα αποτελεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973! 

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΦΑΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ !